Niedziela, nudy. Po obiedzie poszedłem odpalić maszynę. Dawno tego nie robiłem, nie miałem czasu. Podobno dobrze czasem przepalić 2-takt.  Otworzyłem drzwi od garażu dziadka, już miałem wchodzić kiedy mnie zawołał na kawe :

-Eee! Młody, chodź na kawe bo babcia zrobiła.

-Nooo okeeej...

Kawka jak kawka, gadu gadu i tyle. Z dziadkami czasem mam lepszy kontakt niż z rodzicami. Zawsze porozmawiamy o czymś ciekawym, coś doradzą... itp. Zleciała godzina, koniec tego dobrego idę ruszyć ten przytarty tłok ;D Wchodzę do pomieszczenia w którym stała moja ukochana xd. Nie wiem czemu ale gdy usiadłem na siedzeniu i położyłem ręce na manetki, na mojej twrzy pokazał się uśmiech :) Magia? Napewno. Kluczyk w prawo, kopka i jest. Jej serce zaczęło bić, na niskich obrotach, na ssaniu. Biło nierówno przez dłuższy czas. WTF? Ustatkowało się. Chwilę popykała. Zsiadłem, zacząłem ją oglądać. Odrazu w oko wpadł mi przedni lag... Wielki ślad, po kontakcie z samochodem. Humor spier*olił gdzieś... Zacząłem sobie znów to wszystko przypominać, ból, hałas, kawałki motoru... Ech, dlaczego codziennie o tym myślę? Nie umiem tego zapomnieć, nie potrafię. Zawsze gdy o tym myślę, wcześniej wspomniany humor gdzieś ucieka, i przychodzi... przygnębienie. Gdy zaczynałem swą przygodę z motocyklami przez głowę mi nie przechodziła myśl że kiedyś tak przypier*ole w samochód. Śmałem się z tego, jak ludzi mówili że mam uważać. Myślałem że jestem nieśmiertelny? Chyba tak... Mówiłem sobie że w niebezpiecznej sytuacji dam rade wyjść z niej. No nie do końca. Przekonałem się o tym 4 sierpnia o 21:40 całując samochód.... że tak nie jest. Przed uderzeniem WOGÓLE nie potrafiłem zachować zimnej krwi. Nawet nie wcisnąłem hamulców.

W drodze do szpitala wszystko mi się mieszało. Ból powodował że "odlatywałem".  Nie wiedziałem że miałem wypadek. Gadałem głupoty, nie za dobrze to pamiętam.

 W szpitalu jak odzyskiwałem świadomość nie mogłem uwierzyć w to że miałem wypadek. Ale miałem na to wielkie dowody.  Leżałem w samych spodniach, byłem od krwi, cały brudny. Co najgorsze... byłem unieruchomiony. Przez kilka godzin wpatrywałem się w biały sufit. Świetne zajęcie. Tak sobie myślałem, przepadły wakacje, przepadł wyjazd, motor rozwalony, ja też, teraz trzeba bedzie się męczyć z gipsami.

Szczęście w nieszczęćiu, nie mogłem mieć gipsu, ponieważ tak połamanych kości się nie gipsuje. Według ortopedy. Umyli mnie, odkazili rany (wkońcu "jechałem" na ręce pare metrów :P ) Zbandażowali mnie całego, unieruchomili i koniec. Co teraz? Do domu? Taaaaaak. Wróciłem w nocy. Ciekawe jak będę spał? Na plecach? Nie ma mowy, mam rozwaloną łopatke. Postanowiłem że będę spał na lewej stronie, bo tam nie mam nic złamane :P Noc była ciężka, cały czas nie mogłem uwierzyć w to co się stało. Dlaczego ja? Dlaczego teraz? Dlaczego żyje? Co by było gdybym został inwalidą?

Na te pytania raczej odpowiedzi nie otrzymam, przynajmniej nie tu... na ziemi. Póki co, wierzę że ktoś u góry mnie ochronił. Wierzę w Boga, i przyznaję się do swojej wiary.

Tak właśnie wspominam tą przygodę sobie prawie codziennie. Często śni mi się to. Lubię o tym rozmawiać, ponieważ chce uświadomić ludziom jak cenne jest życie i zdrowie.

Silnik pracował, ja wspominałem... Zgasiłem go, oparłem na nóżce i poszedłem powoli do domu.

Pozdrawiam!